FACTORES FISICOS E QUIMICOS:

 

Dous dos principais factores abióticos son a luz (físico) e o osíxeno (químico).

A luz

A cantidade de luz é un factor moi importante para a distribución dos organismos fotosintetizadores. As algas, por exemplo, sitúanse na zona das augas onde chega a luz solar.

As plantas tamén teñen adaptacións para poder captar a maior cantidade de luz posible. Son capaces, por exemplo, de orientar as súas follas cara á luz (fototropismo) ou rubir.

Algunhas árbores, como as figueiras, desenvolven follas moi grandes. Determinadas plantas, como as orquídeas, medran sobre o tronco doutras de gran tamaño para conseguir unha mellor iluminación.

A luz tamén inflúe na floración, na caída das follas e na transpiración das plantas, nas migracións dos animais, na síntese de vitamina D, no ciclo da auga e na formación de nubes.

A luz condiciona a vida nos océanos

Nos mares e océanos distínguense a zona fótica ou iluminada, onde abundan os organismos fotosintetizadores, e a zona afótica, con ausencia total ou parcial de luz.

O osíxeno

O osíxeno atópase no aire e, en menor cantidade, disolvido na auga, de onde o toman os organismos acuáticos. Neste medio, o osíxeno é un dos factores que máis inciden na distribución e nas características dos organismos.

No fondo das augas encharcadas e nas pouco batidas, a cantidade de osíxeno é moi baixa e os seres vivos escasean.

Pola contra, en cursos rápidos e en augas pouco profundas ou frías, o osíxeno é máis abundante, o que permite a existencia de peixes que nadan activamente e consomen moito osíxeno, como as troitas e os salmóns.

Peixes de río e condicións ambientais

O aumento de temperatura condiciona a concentración de osíxeno e a existencia de salmónidos e ciprínidos.

Factores edáficos

As características dos solos determinan o desenvolvemento da vexetación e a localización dos ecosistemas. Un solo, segundo o seu grao de desenvolvemento, pode ser inmaturo, onde medran mal as plantas, ou moi desenvolvido ou maduro, no que a vexetación se desenvolve facilmente.

Outras características do solo que inflúen nos ecosistemas son a composición química, a cantidade de materia orgánica, o grao de aireación e humidade, o tipo e a cantidade de microorganismos descompoñedores e outros organismos sinxelos que alberga, como as lombrigas de terra.

A existencia de vida.

Rango de tolerancia e nivel óptimo

Malia que os seres vivos son capaces de adaptarse a ambientes diferentes, cada especie ten unhas características adecuadas para vivir nun ambiente no que se dean certas condicións.

Por exemplo, as especies dos fondos oceánicos están adaptadas a vivir sen luz, pero as algas necesitan situarse en zonas iluminadas próximas á superficie da auga.

Todos os organismos son capaces de vivir dentro de certos límites de condicións ambientais, chamado rango de tolerancia, e teñen un máximo desenvolvemento nuns valores concretos, que se denominan rango ou nivel óptimo. O rango de tolerancia e o nivel óptimo difiren para cada especie e para cada un dos factores abióticos.

Tolerancia e condicións óptimas

Para denominar os graos relativos de tolerancia utilízanse os prefixos esteno-, que significa estreito, e euri-, que significa amplo.

Por exemplo, segundo a súa capacidade para vivir en ambientes húmidos, os organismos denomínanse estenohídricos e eurihídricos, e segundo a súa capacidade para vivir nun rango pequeno ou grande de temperatura, denomínanse estenotermos e euritermos, respectivamente.

A lei dos factores limitantes

A Lei do Mínimo foi enunciada por Liebig e reenunciada por Bartholomew para aplicala ao problema da distribución de especies: "A distribución dunha especie estará controlada polo factor ambiental para o que o organismo ten uns límites de adaptación máis estreitos". Esta lei dos factores limitantes establece que o factor que estea a limitar o crecemento (ou calquera outra resposta) dun organismo se coñece como factor limitante.

O nutriente que se atopa en cantidade insuficiente.

Para as plantas terrestres, o factor abiótico limitante é a auga. Tamén o é a temperatura, aínda que, agás no frío extremo (onde se instala a tundra ou o xeo permanente), o seu efecto contrarréstase co da cantidade de precipitacións.

Nos ecosistemas acuáticos, os factores limitantes máis importantes son a salinidade, a luz e a cantidade de osíxeno disolvido.