QUE SON AS ADAPTACIONS:

Ao longo da historia da Terra, os organismos adquiriron estruturas que lles permitiron sobrevivir nun medio e nunhas condicións ambientais determinadas.

Estes cambios constitúen o que se denominan adaptacións ao medio.

Pola contra, os organismos con menor capacidade de adaptación ao medio desapareceron.

Tipos de adaptacións

As adaptacións, en moitos casos, implican mutacións ou cambios xenéticos. Poden ser de tres tipos:

• De comportamento ou etolóxicas, como as migracións das aves.

• Fisiolóxicas, como a capacidade dalgúns animais de captar o osíxeno disolvido na auga ou de regular a temperatura. Algúns vexetais de lugares secos reducen a transpiración para poder evitar a perda de auga.

• Morfolóxicas ou anatómicas, como as ás das aves; o tipo de dentición, adaptado á dieta; ou a forma das follas das plantas, que permiten captar mellor a luz.

Factores que afectan á adaptación

A adaptación implica non só cambios físicos ou fisiolóxicos que permitan vivir en determinadas condicións ambientais, senón tamén modificacións de comportamento que lles permitan relacionarse co resto dos seres vivos.

A adaptación a un factor concreto require moita cantidade de enerxía, o que dificulta que un mesmo organismo se adapte a máis dun medio.

Por exemplo, a presenza de depredadores obriga a que os animais se manteñan alerta, o que redunda en capturar alimento ou aleitar ás crías. Isto, á súa vez, incide sobre as súa capacidade para competir e para a supervivencia da especie.

A adaptación require menos cambios e menos gasto de enerxía, sempre que as condicións non sexan extremas.

Por iso, en zonas coma os Polos, os fondos abisais ou os desertos, os requirimentos enerxéticos que esixe a adaptación a estes medios son moi grandes.

Adaptación e distribución xeográfica

A distribución xeográfica das especies depende da súa capacidade para adaptarse ás condicións ambientais.

Os límites nos que unha especie pode vivir son relativamente pequenos, e fóra deles a súa capacidade de supervivencia e de reprodución é reducida. Por iso, a maioría das especies só se localizan en zonas ás que están adaptadas.

Por exemplo, certos tipos de moscas só se establecen en lugares cubertos de auga durante unha boa parte do ano. Os límites nos que estes organismos poden obter suficiente cantidade de nutrientes e elementos necesarios para sobrevivir representan o seu rango de tolerancia.

Ademais, as poboacións deben dispoñer de suficiente cantidade de enerxía e nutrientes para reproducirse. Os límites nos que isto sucede denomínanse rango reprodutivo.

Adaptacións ao medio acuático

Animais

• A salinidade dos océanos inflúe directamente na estrutura e no funcionamento dos organismos que viven neles, así como nas migracións dos peixes. Segundo a súa adaptación á concentración salina, os organismos clasifícanse en dous tipos:

  • Eurihalinos. Son capaces de acomodarse aos cambios de salinidade do medio. Viven en augas salobres, como estuarios, rías e desembocaduras dos ríos. Exemplos diso son os salmóns e as anguías.

  • Estenohalinos. Non están adaptados aos cambios de salinidade. A maioría habita zonas afastadas da costa. Son seres peláxicos ou oceánicos, como as sardiñas e os atúns.

• Para desprazarse pola auga, os organismos acuáticos posúen unhas extremidades transformadas en aletas, ou dispoñen de membranas interdixitais, e os que nadan teñen o corpo en forma de fuso ou fusiforme.

• Para poder tomar o osíxeno disolvido na auga, os peixes posúen branquias. Algúns invertebrados acuáticos anfibios, como as ras, e algúns réptiles, como as tartarugas, captan o osíxeno por difusión, directamente da auga.





• Para adaptarse aos cambios de presión na auga, moitos peixes posúen un órgano chamado vexiga natatoria que ao encherse ou baleirarse de gas permítelles ascender ou descender dentro da auga.

• Para poder localizarse entre si e detectar ás súas presas, os golfiños e outros cetáceos emiten sons e ultrasons. Algúns producen sons fregando partes do seu corpo (estridulación) ou soprando aire coa vexiga natatoria (fonación).

Plantas

As adaptacións das plantas acuáticas varían segundo vivan totalmente mergulladas ou que posúan soamente follas flotantes. As adaptacións máis frecuentes son as seguintes:

Carecen de raíces ou téñenas pouco desenvolvidas, xa que non atopan dificultade para conseguir os nutrientes.

• Os seus talos son flexibles e herbáceos, con escasos tecidos para non ofrecer resistencia á auga.

• Posúen follas grandes con espazos intercelulares cargados de aire, para flotar máis facilmente e eliminar por transpiración o exceso de auga.

• Teñen abundantes estomas na epiderme superior das follas flotantes e ausencia de estomas e de pelos na epiderme das follas mergulladas.